14
اردیبهشت
مطلب: ستایش عبادت است..
مردم بر دو گروه اند:
گروهی که شکوه گرندوگروهی که ستایشگرند.
گروهی که شکوه گرندهمیشه بدبخت می مانند،زیرا قلبشان هرگز شکوفا نمی شود وگل نمی دهد.
نگاهشان منفی است .
همیشه نیمه ی خالی لیوان را می بینند،چشمشان به خارمی افتد، زیبایی گل را تحسین و ستایش نمی کنند.
گروهی که شکوه گرندوگروهی که ستایشگرند.
گروهی که شکوه گرندهمیشه بدبخت می مانند،زیرا قلبشان هرگز شکوفا نمی شود وگل نمی دهد.
نگاهشان منفی است .
همیشه نیمه ی خالی لیوان را می بینند،چشمشان به خارمی افتد، زیبایی گل را تحسین و ستایش نمی کنند.
آنگاه که توشروع به ستایش زیبایی گلها،سکوت شب وجوش وخروش رودخانه ای که بسوی دریا روان است،کنی،چیزی در درونت شکوفا می شود، شروع به رشد وشکوفایی می کنی.
دیگر بسته و نا شکفته نمی مانی.
دیگر بسته و نا شکفته نمی مانی.
ستایش پلی میان تو و هستی می شود.
حساس تر، شاعر مسلک تر و زیبایی گرا ترمی شوی.
حساسیت تو،تو را از زیبایی چشمگیری که ما را فراگرفته و از راز بزرگ بی پایانی که نه آغازی دارد و نه پایانی آگاه می سازد.
احساس این که ما بخشی از این راز هستیم بسی شادمانی می آفریند.
حساس تر، شاعر مسلک تر و زیبایی گرا ترمی شوی.
حساسیت تو،تو را از زیبایی چشمگیری که ما را فراگرفته و از راز بزرگ بی پایانی که نه آغازی دارد و نه پایانی آگاه می سازد.
احساس این که ما بخشی از این راز هستیم بسی شادمانی می آفریند.
“ستایش، عبادت است و شادمانی رایحه عبادت”.
0 دیدگاه