به قلم : توماس فریدمن
گاه و بي‌گاه از من مي‌پرسند: «به جز كشور خودت به كدام كشور ديگر علاقه داري؟» هميشه يك جواب داشته‌ام: تايوان و مردم مي‌پرسند «تايوان؟ چرا تايوان؟» جواب خيلي ساده است.
چون تايوان صخره‌اي لم يزرع در دريايي پر از امواج توفاني و بدون منابع طبيعي براي زندگي كردن است. حتي براي ساخت و ساز بايد از چين ، شن و ريگ وارد كند و با وجود همه اينها چهارمين ذخاير كلان مالي دنيا را در اختيار دارد.
زيرا به جاي كندن زمين و استخراج هر آنچه كه بالا مي‌آيد، تايوان ذهن و افكار 23 ميليون تايواني را مي‌كاود، استعدادشان را، انرژي‌‌شان را و هوش و ذكاوت شان را. چه زن و چه مرد.
هميشه به دوستانم در تايوان مي‌گويم: شما خوشبخت‌ترين مردم دنيا هستيد، چطور اينقدر خوشبخت شده‌ايد؟ نه نفت داريد، نه سنگ‌آهن، نه جنگل، نه الماس، نه طلا، فقط مقدار كمي ذخاير ذغال سنگ و گاز طبيعي و به خاطر همين هم است كه فرهنگ تقويت مهارت‌هايتان را توسعه داده‌ايد؛ كاري كه امروزه ثابت شده با ارزش ترين و تنها منبع تجديد پذير واقعي در جهان است..
در حاشیه:
آنچه که این روزها به عنوان اصلی ترین چالش و دغدغه ی دولت مردان عضو سازمان اُپک درآمده بحث نوسانات قیمت نفت است و وابستگی به اقتصاد تک قطبی بار دیگر چالش ها و مشکلات خودش را به رخ می کشد..
متاسفانه اعتماد بیش از حد به نفت، اعتماد به نفس ما را بطور چشم گیری تحت الشعاع خود قرار داده.. وقتی با تامل به این موضوع می نگریم در می یابیم که ما صرفا مالک بر منابع و ذخایر نفتی هستیم نه حاکم بر آن.. کشورها و جوامعی که با توسعه دانش و مهارتهای شهروندان خود در صنایع دانش بنیان سرمایه گذاری کرده اند در واقع حاکم بر منابع هستند.. و بطور حتم برگ برنده همواره در دست حاکمان خواهد بود نه مالکان..
0 دیدگاه