تلخ تر از شکر
21
اردیبهشت

مطلب: تلخ تر از شکر

تلخ تر از شکر

یادداشت هفتگی هاشم راعی مشاور و مدرس مدیریت

آنچه که در ادامه خواهید خواند برگرفته از دلی پر درد است که در همین هوای من و تو نفس میکشد. اما اینبار به بهانه یک رونمایی فرهنگی دیگر در فضای مجازی و ابراز لطف برخـــــــی هموطنان در صفحه ستاره فوتبال جهان، لیونل مسی، بغضش ترکیده است.. وای بر ما اگر این بغضهای ترکیده تلنگری نباشد برای بهتر شدنمان.. و تلاش در جهت بهتر کردن جامعه و فرهنگی که در آن نفس میکشیم و انگار زندگی میکنیم..!
آنچه مسلم است اینکه تلخی این گفتار و موارد اینچنینی شاید بر مذاق بسیاری از ما خوش نیاید اما باید با واقعیات واقع بینانه روبرو شد و پذیرفت آنچه را که برایند کلی جامعه ایرانیست وهر از گاهی به شکلی و شمایلی نو بر ما نمایان میشود..
تا نپذیریم و تا زمانی که سر خود را زیر برف غرور و خودخواهی وخود برتر بینی فرو کنیم، هیچ تغییری حاصل نخواهد شد..
منجی من و شماییم و هدف حفظ کرامت انسانیست نه هویت ایرانی که بیشتر افتخاراتش به گذشته های دور بر میگردد!
ای کاش اگر خاطر عاطرمان از دیدن و شنیدن مطالب اینچنینی آزرده میشود این بیت شعر را در ذهن یاد آور شویم که:
نقش تو گر آیینه آورد راست      خود شکن آیینه شکستن خطاست..
ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻥ ﺯﯾﺮِ ﭘﺴﺖِ ﻟﯿﻮﻧﻞ ﻣﺴﯽ ﮐﺎﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ  ﺍﺳﺖ :
   ” ﺑﭽﻪ ﻫﺎ page ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﻭ ﺩﺍﺭﻩ ﺷﺎﻡ ﻣﯿﺪﻩ . ﺑﯿﺎﻥ   ﺑﺮﯾﻢﺧﺨﺨﺨﺨﺨﺨﺨﺨﺨﺨ”   ﮐﺎﻣﻨﺘﺶ ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ،  ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺍﺳﺖ، ﻣﺸﺨﺼﻪﯼ ﯾﮏ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﺖ،  ﻓﺮﻫﻨﮓِ ﺣﻘﯿﻘﯽِ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ، ﻣﻨﮑﺮِ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ  ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﺸﻮﯾﻢ؟  ﻟﺬﺍﺋﺬِ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽِ ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻟﺬﺍﺋﺬ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽِ  ﻣﺎ ﺣﺎﻓﻆ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥﺷﻨﺎﺳﯽﺳﺖ؟
ﻣﺎ ﻣﻠﺖِ ﺳﯿﺰﺩﻩ ﺑﺪﺭ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻣﻠﺖِ ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ، ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﭘﯿﮋﺍﻣﻪ ﻭ ﮔﺎﺯ ﺑﯿﮏﻧﯿﮑﯽ ﺭﻭﯼ ﺳﻄﻞِ ﺁﺷﻐﺎﻝ ﺗﻨﺒﮏ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻫﻤﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻗِﺮ ﺩﺍﺩﻥ، ﻇﺮﻑ ﺷﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺟﻮﺏِ ﺁﺏ …، ﻋﺮﺑﺪﻩ ﮐﺸﯿﺪﻥ ….  ﻣﺎ ﻣﻠﺖِ ﻧﺬﺭﯼِ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻣﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﺎً  ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕِ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﻭﺩ  ﻗﯿﻤﻪﯼ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ، ﻣﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺗﺎ  ﺩﺧﺘﺮﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺑﺪﻫﺪ، ﺯﯾﺎﺩ ﻗﯿﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺯﺭﻧﮕﯽ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ، ﻭﺑﺴﺎﯾﺖِ ” ﻧﺬﺭﯼﯾﺎﺏ ” ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞِ ﯾﮏﻫﻮﺵِ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ.
ﻣﮕﺮ ﺗﻔﺮﯾﺢﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻫﺎﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ “ﺭﺩ ﮐﻦ ﺑﺮﻩ ” ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﺯﺩﯾﻢ، “ﺍﺳﺘﺎﭖ ﻫﻮﺍﯾﯽ “ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﭖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﮐﺒﻮﺩ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺍﺳﻢﻫﺎﯼ ﺯﺷﺖﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ، ﺻﻨﺪﻟﯽﺑﺎﺯﯼﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞِ ﻣﻤﮑﻦ ﺭﻓﯿﻖﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺟﺎ ﮔﯿﺮﻣﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ . ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢﺍﺵ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺍﺳﺘﺮﺱ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ،ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ  ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺩﻏﺪﻏﻪﺍﺵ ﮔﺸﺖِ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺍﺳﺖ، ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﺶ ﻓﯿﻠﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩﺍﺵ ﻗﻔﻞ ﺍﺳﺖ،  ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ رابطه جنسی ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﯾﺪﻩﺍﺳﺖ…
ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒِ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻃﺒﯿﻌﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﮐﺠﺎ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺷﯽﺳﺖ ﻭ ﮐﺠﺎﺟﺎﯼ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺻﻔﺤﻪﯼ ﻟﯿﻮﻧﻞ  ﻣﺴﯽ ﻭ ﻣﺠﺮﯼِ ﺯﻥ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪامش، ﻣﺒﺘﮑﺮﺍﻧﻪ ﻓﺤﺶ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ …ﺑﺮﺍﯼﺍﮐﺜﺮﯾﺖِ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﯽﺷﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﮎ ﺍﺳﺖ .  ﻋﺪﻩﺍﯼ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺤﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﯿﻮﻧﻞ ﻣﺴﯽِ ﺍﺯ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ” ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ” ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭﻭﻏﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻣﺎ  ﻫﻤﻪ ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮﺩﻩﺍﯾﻢ، ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺍﺗﺎﻕِ ﻣﻐﺰﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﯿﻢ، ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﺟﺎﯼ  ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﺠﺎﺳﺖ .
ﻣﻦ ﺩﮐﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﺎﺭﻩ ﭼﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻀﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﯾﺮﺩ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ  ﻧﺰﺩِ ﺩﮐﺘﺮ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﭼﺎﺭﻩﺍﺵ ﭼﯿﺴﺖ،  ﻣﺮﺽ ﻭ ﺯﺧﻢ ﺭﺍ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥِ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﯾﮏﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﯾﮏﺟﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﺯﻧﺪ .