حکومت ها روی چیزی سرمایه گذاری می کنند که به آن باور دارند. در واقع نوع سرمایه‌گذاری حکومت ها و نظام بودجه ریزی آنها،مسیر آینده شان را نشان خواهد داد… یکی به رشد و تعالی مردمش باور دارد یکی به گرسنه و در فقر نگه داشتنشان .
یکی یک بیابان تحویل می گیرد و بعد از چند دهه یک تمدن جدید پایه ریزی می کند که فرودگاه کشورش می‌شود سومین فرودگاه پر ترافیک دنیا که در سال نود میلیون مسافر و گردشگر را به کشورش می آورد و دیگری آنچه که زمانی در منطقه و خاورمیانه و حتی در برخی موارد دنیا بهترین بوده را تحویل می گیرد و مردمی سرخورده مأیوس و نگران از آینده ای که نمی دانند چه خواهد شد را تا به اینجا تحویل صفحات تاریخ می دهد .
یکی برای نشان دادن اقتدار آنهم از نوع شیعی همه نوع آفتابه و لگن و شام و ناهاری را برای برگزاری هر چه باشکوه تر مراسم پیاده روی اربعین گسیل می کند و همان یکی به مردم درمانده در سیل و زلزله و مصیبت میگوید شرمنده تحریمیم ! آواره های لبنان و سوریه را در اولویت اول قرار میدهد چون به آن بیشتر باور دارد تا ساخت روستاهای ویران شده از سیل و زلزله کشورمان را. شاید به آنها احساس تعلق خاطر بیشتری دارند تا ما !
کاش بدانیم مصیبت و بحران واقعی در کشور ما چیست !
با آرزوی فردایی بهتر برای ایران عزیزمان که باید از همین امروز و با هم بسازیمش البته بعد از یک خانه تکانی !
0 دیدگاه