سه مسافر به رم رفتند. آنها با پاپ ملاقات کردند. پاپ از مسافر اول پرسید: «چند روز دراینجا می مانی؟»
مسافر گفت: «سه ماه.»
پاپ گفت: «پس خیلی جاهای رم را می توانی ببینی؟»
مسافر دوم در پاسخ به سئوال پاپ گفت: «من شش ماه می مانم.»
پاپ گفت: «پس تو بیشتر از همسفرت می توانی رم را ببینی.»
مسافر سوم گفت: «من فقط دو هفته می مانم.»
پاپ به او گفت: «تو از همه خوش شانس تری. زیرا می توانی همه چیز این شهر را ببینی.»
مسافر ها تعجب کردند زیرا متوجه پاسخ و منطق پاپ نشدند.
تصور کنید اگر هزار سال عمر می کردید، متوجه خیلی چیزها نمی شدید زیرا خیلی چیزها را به تاخیر می انداختید.
اما از آن جایی که زندگی خیلی کوتاه است، نمی توان چیزهای زیادی را به تاخیر انداخت. با این حال، مردم این کار را می کنند. تصور کنید اگر کسی به شما می گفت فقط یک روز از عمرتان باقی است، چه می کردید؟ آیا به موضوعات غیر ضروری فکر می کردید؟ نه، همه آنها را فراموش می کردید. عشق می ورزیدید، مراقبه می کردید زیرا فقط بیست و چهار ساعت وقت داشتید و موضوعات واقعی و ضروری را به تاخیر نمی انداختید.
شما چند روز در رم می مانید؟! ، سوالیست که باید همواره از خود بپرسیم..
باید بدانیم که برای مدیریت هرچه بهتر زمان در زندگی فردی و سازمانی خود چگونه برنامه ریزی کنیم و اینکه آیا آنقدر فرصت داریم که به همه ابعاد آن برسیم؟! از همین رو شاید ندانستن زمان مرگ و پایان این سفر خاکی ما خود موهبتی باشد برای اینکه بیشتر قدر لحظه ها را بدانیم و کار امروز را به فردایی که نمیدانیم هستیم یا نه موکول نکرده و از لحظه لحظه های زندگی و با هم بودنمان بیشترین بهره و لذت را ببریم..
0 دیدگاه