سفر از خویش رها شدن و بیرون آمدن از پیله ی خویش است. کرم ابریشم هر گاه از کرم بودن خود خسته می شود به دور خود تار می تند.
انسان نیز زمانی که از داشته ها و شرایطش احساس رضایتمندی نداشته باشد، برای برون رفت از آن تلاش می کند . شرط رفتن به حالتی مطلوب تر ، عدم پذیرش وضع موجود است آنهم آگاهانه.
درک این مهم که باید پوست انداخت و پر کشید . دیگر خزیدن کفاف نمی دهد. چرا که در سر آرزوها و مقاصدی نقش می بندد که در کالبد کرم بودن نمی توان به آن رسید.
بال می خواهد. بال اندیشه و آگاهی.
و آگاهی رسیدن به بلوغی است که فعل می توانیم را باور کنیم و به آن ایمان داشته باشیم. و نشانه اش همین خیالاتی که در سر می پرورانیم و به دل آرزوی وصلش را داریم.
معجزه ی حقیقی بعد از ایمان و باور است که رخ می نماید .
کرم ابریشم گر چه خود را حبس می کند اما این پناه بردن به خلوتگاه خویش است. باید اندیشه کند تا به آگاهی برسد.
فاصله ی کرم بودن و به پروانه تبدیل شدن اراده می خواهد و عطش و میل درونی به تغییر.
بدون آن کرم همچنان کرم می ماند و انسان در مقام انسان ناطق و نه کامل .
از پیله که بیرون بیاییم باز هم راه کمال ما را به خود می خواند و سفر همچنان ادامه دارد اما…
0 دیدگاه