امروز هم می گذرد، مثل هر روز دیگر .
صبح از خواب بیدار شدیم و کارهایی را به انجام رساندیم.
ممکن است با دوستانمان ملاقات کرده باشیم و یا بخشی از امورات روزهای هفته را که به روز پایانی رسیده را به اتمام رسانده باشیم.
فردا هم داستان از همین قرار خواهد بود.با کمی تغییر.
ریتمی روزمره و یکنواخت!
این البته خیلی خسته کننده و در صورت تکرار حتی زجر آور هم خواهد شد.
وای بر ما اگر با همین ریتم زندگی مان به پایان برسد.
این وسط جای یک چیزی خالیست.
انگار باید روحی باشد که به کالبد اتفاقات روزمره ما در زندگی دمیده شود تا جان بگیریم و دیگر هر روزمان مثل دیروزمان نباشد.
حتما عطش و حسرت از دست دادن را تجربه کرده اید.
از دست دادن یک فرصت، یک پرواز، یک جلسه مهم و سرنوشت ساز، یک مصاحبت ارزنده و …
در آن لحظه که مطمئن شدید از دست دادید چه حسی داشتید؟!
آیا با خودتان عهد نکردید که باید طوری رفتار کنیم که دیگر این اتفاق نیفتد؟!
هر زمان نسبت به از دست دادن یک روزمان و حتی در واحد کوچک ترش یک ساعت، همچین حسی داشتیم، می توانیم مطمئن باشیم که دچار عطش و حسرت از دست دادن شدیم. این عطش خیلی ارزشمند است.
باعث می شود بیشتر قدر لحظه ها را بدانیم. باعث می شود از کنار اتفاقات روزمره به سادگی نگذریم و از روح انسانیت که آمیخته با الوهیتمان است در هر کاری که می کنیم بدمیم و طعم شیرین بودن را هر لحظه بیشتر بچشیم.
باعث می شود قبل از هر چیز از خودمان گله کنیم که فرصت ها را چقدر مفت و راحت از دست داده ایم.
باعث می شود تلاش کنیم بودنمان شأن انسانی داشته باشد و نه صرفا بنده خور و خواب و خشم و شهوت بودن.
آب کم جو تشنگی آور بدست
تا بجوشد آبت از بالا و پست
مولانا فردای متفاوت و هدفمند که در آن گام های ارزشمندی به سوی اهداف خود برمی داریم از همین امشب آغاز می شود.
از خودتان بپرسید فردا را چگونه می توانم متفاوت تر از امروز به پایان برسانم.
چگونه می توانم بذر امید به جان های نا امید بپاشم و چشم داشتی هم نداشته باشم.
چگونه می توانم در میان آنهمه ظلمت و نا امیدی شمعی کوچک را به مدد سرچشمه نور عشق بیفروزم و روشن نگه دارم.
امیدوارم روز و روزگارتان سرشار از نیکی و نیک خواهی بماند.
روبه راه نور باشید و روبه راهش بمانید.
0 دیدگاه