نوشته بلاگ

مطلب: سخنی با نام آوران سرزمینم..

بیایید طوری زندگی کنیم که هر یک از ما مخاطب این متن باشد..
در سرزمینی اینچنین سرد و برهوت که میان اعتقاد و جهل، رقص و بازیست، هنوز هستندکسانیکه مانند تو، انسان بودن را فراموش نکرده اند، هنوز هستندکه کسانیکه درخت و مهتاب را باوردارند، هنوز هستند کسانیکه اندیشه میزان آنهاست و خرد،روشنگر راهشان…
باید همدیگر را پیدا کنیم،باید هوشمندانه پیش برویم و کسانیکه که شایستگی شکستن این یخ ها را دارند،بیابیم.

از خود شروع می کنیم. بله،هرچه پیش برویم، هرچه از نادانی فاصله بیشتری بگیریم، تنهاتر می شویم. هرچه احساس خود را پاک تر و ناب ترکنیم، تنهاتر می شویم…
اما اگر در هر پله، همگام خود را بیابیم، راه، ارزشمند تر و انگیزه نیرومندتر می گردد.
وجود شما گواهیست بروجود زندگی (نه زیست کردن) وجود شما بهترین نشانه وجود کسانیست که یخ زدگی را میفهمند و از آن بیزارند.
خود را دریاب. خودمان را دریابیم. داشته هایمان را دریابیم.

پروردگار به ما نیرومندی دهد تا به یاری هم بشتابیم و بیچاره خلق را دستگیری کنیم، نیروی عشق (این جادوی سترگ و شگفت زندگی) به یاری ما بیاید و زندگی را جور دیگری تجربه کنیم و بسازیم.

بودنتان راسپاس.