میل به بقا و مانایی یکی از غریزی ترین امیال بشریست. در طی دوره های مختلف تاریخ، انسان ها سعی نموده اند با رعایت اصل سازگاری و پذیرش آگاهانه ی تغییر بقای خود را تضمین نمایند. این مانایی با محوریت حفظ بقای جسمی و ادامه حیات بوده و زنده ماندن شرط اصلی آن. مانایی و زنده ماندن اگر به زندگی کردن نینجامد بیهوده است و تنها برده هایی هستیم در خدمت بقا ژن ها !
میل به بقا تنها غریزه ی انسانی نیست و در تمامی موجودات از باکتری ها و ویروس های کشنده گرفته تا یک وال بزرگ شناور در پهنه ی اقیانوس وجود دارد.
ویروس هایی نظیر کرونا برای بقا روش سرایت را انتخاب کرده و خودشان را با آن منطبق نموده اند و وحشت فزاینده از آنها نیز به همین علت است.
این روزها شیوع، کلید واژه ی اصلی بقا در سیاره ی ماست… حتی برای انسانها !
انگار جمله ی ارزشمند ویلیام شکسپیر که در پرده سوم نمایشنامه هملت گفت؛
” بودن یا نبودن، مسئله اینست”
باری دیگر اصلی ترین سوال انسانِ در جستجوی معنا گردیده است.
ما با ماندن در خانه هایمان تنها بقاء گونه ی انسان را تضمین میکنیم. اما انسانیت چگونه بقا می یابد؟!
انگیزه دادن به دیگران
الهام گرفتن از خوبی ها
ذوق و شوق و امید دادن به خود و دیگران برای فردایی بهتر
عشق ورزیدن خالصانه
مهربانی بدون چشم داشت
قدردانی و قدر شناسی
شادی
اینها همه مسری هستند!
ما برای بقای انسانیت در این سیاره باید خوبی هایی ازین دست را به دیگر همنوعانمان سرایت دهیم.
انتخاب با ماست که برده بقای ژنتیکی خود باشیم و زنده بمانیم یا انسانیت را سرایت داده و زندگی کنیم. مولانا شکوه انسانیت را آنجا می بیند که انسان در راه انجام رسالت انسانی خویش در برابر مرگ به رقص در آید که سماع عرفانی از آن نشأت میگیرد.
شاید این روزها تنها گروهی که بار انسانیت را به تنهایی به دوش می کشند، پزشکان و پرستارانی هستند که عاشقانه در برابر مرگ می رقصند! رقص عاشقانه آنها کجا و سماع نمادین بر سر مزار مولانا در قونیه کجا !
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست ..
بیایید سرایت دهنده‌ی سلول بنیادین انسانیت در این سیاره باشیم، صرف نظر از هر قوم، نژاد و مذهبی…
گر مسلمان، گر مسیحی، گر یهود…
آدمی باشیم، مذهب هر چه بود
پس هر زمان که با هرچیزی با طعم عشق و مهربانی و دوستی و نیکی، روبه رو شدید، بدون درنگ آنرا به دیگران سرایت دهید.
با آرزوی روز و روزگاری سرشار از نیکی و نیک خواهی …
0 دیدگاه