شاید با دیدن این جمله، افرادی در ذهنمان تداعی شوند که به بهانه نداشتن وقت و گرفتاری و مشغله و … نتوانسته اند یا نخواسته اند وقتشان را با ما سپری کنند!
حتی شاید این جمله حس نفرت را هم در ما برانگیزاند!
اما میخواهم به بهانه این عکس نوشته بازهم تلنگری را به خودم و همه ی افرادی که حسی اینچنینی را تجربه کرده اند، بزنم!
بیایید جور دیگری به این موضوع نگاه کنیم ! چرا بجای این حس تنفر که ریشه در خودخواهی کاذب دارد، تلاش نکنیم تا ارزشمان را بطور واقعی آنقدر بالا ببریم که دیگران برای بودن با ما و مصاحبتمان لحظه شماری کنند!
اگر ما برای بودن با کسی تمایل داریم و او وقت ندارد!
این یعنی پرسونال برند یا همان برند شخصی ما هنوز برای آن فرد آنقدر ارزشمند نیست!
یا هنوز نتوانسته ایم ارزش های واقعی مان را آنطور که باید نشان دهیم. وگرنه همه وقتشان را صرف چیزی می کنند که دوستش دارند.
نکته قابل توجه اینجاست که اگر از درون تهی باشیم، هر چه بیشتر برای ارزشمند نشان دادنش تلاش کنیم،
بی ارزش تر می شود!
پس باز هم همه چیز به خودمان و نحوه ی خَلق و تثبیت ارزش در رفتارمان بستگی دارد.
بیاییم بجای داشتن توقع از دیگران از عملکرد خودمان متوقع باشیم که چرا هیچ تغییر و بهبودی در رفتارمان نهادینه نشده است.
چرا هیچ تلاشی جهت شناسایی و برطرف کردن ضعف های شخصیتمان از خود نشان نداده ایم؟
چرا ؟!
چرا؟! و ده ها و صدها چرای دیگر …
مطمئن باشید در بازار دنیا طلای وجود هر کس قیمتی دارد.
قیمت بالاتر برای طلای وجودیست که هر روز برای بالابردن عیار شخصیتش تلاش می کند و ناخالصی ها را مدام از خودش دور می کند.
و عشق درین کارگاه زرگری شخصیت، برای ما کیمیاست.
دست از مس وجود چو مردان حق بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی
طلای وجودتان نابِ ناب
و امیدوارم همیشه در مسیر حق و تعالی رو به راه باشید.
0 دیدگاه