چند یادداشت هفتگی اخیرم پیرامون موضوعاتی با محوریت بحران کرونا بوده
چرا که باور دارم در تب و تاب جلسه امتحان بیشتر یاد میگیریم تا در روال عادی کلاس های درس دانشگاه زندگی!
یادداشت این هفته هم برداشتی است از مشاهدات چند وقت اخیر در جامعه ای که در آن نفس می کشیم.
برای گذر از بحران های اجتماعی ازین دست به سه مولفه کلیدی؛
شعور اجتماعی
اعمال قانون
و اعتماد
با هم نیاز داریم.
این سه با هم اجزاء مثلث مدیریت بحران های اجتماعی را میسازند و هر کدام ازین اجزاء كه ناقص باشند و یا آسیب پذیر، بر نتیجه نهایی تاثیر خواهند داشت.
نبود یک راس از این مثلث خط راستی را می سازد که نشان دهنده ی تداوم وضع موجود خواهد بود و نه برون رفت از آن! تداوم تا زمانی که از یک فرصت بیرونی به عنوان کلید حل معما رو نمایی شود مثل یافتن دارو یا واکسنی برای ویروس کرونا که بتواند اثرات آنرا کاهش و یا تعدیل نماید. اگر دو بعد با هم نباشند که تنها یک نقطه خواهیم داشت و این یعنی فرو افتادن بطور کامل در بحران!
حال باید دید در وضعیت کنونی کدامیک از رئوس مثلث مدیریت بحران را داریم!
اولین مولفه شعور اجتماعیست.
این مولفه را بصورت یک جمع جبری اگر در نظر بگیریم جامعه ما خصوصا در روز طبیعت نشان داد که قابلیت پذیرش جمعی یک وضعیت خاص را داراست و می تواند در صورت وجود دو مولفه دیگر نقش خودش را به خوبی ایفا کند.
مولفه دوم اعمال قانون است.
اعمال قانون را باید از چند جنبه بررسی کرد.
اول اینکه قانون نقش حامی و پشتیبان شعور اجتماعی را داشته باشد و به آن توهین نکند!
دوم اینکه سلیقه ای نبوده و تمام اقشار و سلایق جامعه را پوشش دهد. و سوم اینکه ضمانت اجرایی از طرف قانون گذار برای آن وجود داشته باشد.
سومین مولفه؛ اعتماد
متاسفانه به دلیل نبود فاکتورهای کلیدی جهت اجرا و پیاده سازی قانون در جامعه ما، مولفه سوم که همان اعتماد مردم به حاکمیت است نیز اتفاق نمی افتد!
پنهان کردن آمار و اطلاعات بحران با رویکرد مصلحت اندیشی!
برخورد سلیقه ای با مناسبت ها و تجمعات، و نبود باور و زیر ساخت مناسب جهت حمایت از وضع قوانین حمایتی دلایل و نشانه هایی است از اینکه ما در بهترین حالت تنها فاکتور شعور و آگاهی اجتماعی را داریم !
این شعور و آگاهی برای مدت طولانی نمی تواند دوام بیاورد و نیازمند حمایتی است که نیست!
نیازمند اعتمادی است که روز به روز کمرنگ تر می شود.
با این جمله این یادداشت را به پایان میرسانم؛
واقعا حکومت کردن به جامعه ای فقیر و بیمار که نمی تواند به شما اعتماد کند برای شما چه افتخاری دارد؟!
مگر اینکه شما به دنبال افتخار واقعی نباشید و هدفتان چیز دیگری باشد!
0 دیدگاه